مناظری برای ذهن

سالهاست که کار علی فرامرزی را د نبال می کنم. از همان وقتی که آبرنگهای استادانه ای می کشید از خانه ها و کلا س مرتب و منظمی را دایر کرده بود – که هنوز هم دایر است و در کار معلمی اش جدی است – و از حیثیت کلاس خصوصی نقاشی پاسداری می کرد و نمایشگاه میگذاشت از کارهای خودش وشاگردانش. بعضی از شاگردان من از کلاس او می آمدند و بعضی از شاگردان من هم به کلاس او می رفتند و همین ها واسطه ی آشنایی ببیشتر ما شدند و دوست شدیم. کارهایش را دوست داشتم چون نگاهش تفاوت داشت و هر چه زمان گذشت مهارت دستش فزونی گرفت و وقتی به حد مهارت بالای استاد کاری رسید، استاد کاری را کنار گذاشت و رفت سراغ ساده تر و خلاصه تر و رنگین تر کار کردن – واین زمانی بود که جلسات مرتب و مداومی را در کلا سهایش تشکیل می داد و از منتقدان و صاحب نظران دعوت می کرد تا با مباحثه و گفتگو مسائل نظری هنرهای تجسمی را مطرح کنند و جلسات پرشور و کار سازی را دنبال کرد که لابد هنوز هم ادامه دارد.

آخرین باری که کارهایش را دیدم دو سه ماه پیش بود که نقاشی های بزرگ کار شده با اکریلیکش را به تماشا گذاشت و بسیار لذت بردم و تحسین کردم این راه درازی را که با صبوری و کار زیاد ونقّا دی از خود طی کرده است و به شایستگی به هنرمندی معاصر و پویا و جستجو گر تبدیل شده است.

رنگهای غلیظ و سطح های موازی و پیچان همراه با قوت های طلایی ونقره ای، منظره هایی را در ذهن – نه در چشم –ترتیب می دهند که از عناصر بسیار ساده و خلا صه شده ترکیب شده اند و قطع های بزرگ کارها ، فرصت و مجال مناسبی برای حرکت چشم و د نبال کردن ضرباهنگ های گوناگون و متفاوت را فراهم می آورند. این آثار ادامه منطقی طراحی های اویند، طراحی هائی که از ویژگی های منحصربه فرد فرامرزی است وتنها از او برمی آیند.

علی فرامرزی نمونه و نشانه ایست از هنرمندی که راهش را می یابد و ادامه می دهد و همچنان، با سر سختی، ساکن ماندن و تکرار را بر نمی تابد. به همین خاطر است که تحسینش می کنم.

آیدین آغداشلو

آذر 1388