گفتگو با تیم برگزیده رتبه اول سیزدهمین دوره جایزه معماری میرمیران «مسابقه طراحی مفهومی: معماری پویا»

مقام اول مسابقه معماری میرمیران با موضوع «مسابقه طراحی مفهومی: معماری پویا» که در اردیبهشت سال جاری برگزار شد به طرح گروهی محسن صف شکن، کارشناسی ارشد معماری، حسین پنجه پور، کارشناس ارشد معماری، پیمان برخورداری، کارشناس معماری و امیرعلی رستگار رازی، کارشناس ارشد معماری تعلق یافت.

این اعضا به روند شکل گیری گروهشان اشاره کرده و گفتند: همکاری بین اعضا بر اساس یک پروژه همکاری مشترک تحت عنوان "معماران بی نام" شکل گرفت. در واقع این همکاری از سال ۹۵ و با دو هدف عمده شکل گرفت: مطالعه در باره ظرفیت های معماری و چگونگی استفاده از این ظرفیت ها در جهت ایجاد خیر و منفعت عمومی.

آنها افزودند: اول از هر چیز باید بگوییم که این پروژه در مرز بین آینده پژوهی و تخیل قدم بر می دارد. معماری همواره درگیر محدودیت هاست. محدودیت های مکانی، زمانی، کالبدی، اجرایی و... . تخیل معمارانه ورای تمام این مرزها بوده و پویایی می تواند در به چالش کشیدن هر یک از این محدودیت های نهادینه شده بروز کند. بنابراین در برخورد اولیه با صورت مساله موجود (معماری پویا) ما جنبه های انتقادی این مساله را مورد مطالعه قرار دادیم و به پتانسیل های حداکثری پویایی در معماری فکر کردیم. سوال این بود که آیا پویایی می تواند در مفهومی (مفاهیمی) بجز حرکت کردن نیز بروز کند؟

این گروه در ادامه بیان کردند: نتیجه، آزاد گذاشتن تخیل معمارانه برای عبور از سقف این محدودیت ها اما با پایه ای استوار در دیسیپلین های دیگر بود. ایده از سمتی تکیه بر نظریه های علمی حوزه هایی چون فیزیک نوین، تفکر سیستمی و it داشته و از سمت دیگر پا بر شانه سینما می گذارد: با الهام از فیلم‌هایی چون ماتریکس، لوسی، her و اینتراستلار.

اعضای مقام اول مسابقه میرمیران اذعان داشتند: اگر میرمیران تاریخ معماری را در حرکت به سمت کاهش ماده و افزایش فضا تعریف میکند، این پروژه غایت این تعریف را مد نظر قرار می دهد. بنابراین، پروژه شبیه به یک پژوهش در رابطه با چه بودگی معماری در آینده است که بصورتی آگاهانه وضعیتی آرمان شهر گونه بخود می گیرد. البته ما به خطر این‌ گفتمان رادیکال آگاهیم اما تفکر مرزی حتی در صورت اشتباه کردن منجر به پیش بردن تعاریف نیز می گردد و به همین دلیل ما این ریسک را پذیرفتیم. بنظر میرسد علت اول شدن این طرح نیز در شیوه متفاوت نگریستن به مفهوم پویایی در معماری باشد. ما برای معماری حد قائل میشویم اما برای تخیل نه و این کلید تعادل در هر پروژه معمارانه است.

این گروه به همسو بودن طرح خود با موضوع این دوره از مسابقات اشاره کرده و بیان کردند: درواقع ما ار ساختمان عبور کردیم و وضعیتی را متصور شدیم که به ذات با پویایی در ارتباط است: حرکت از ماده به آگاهی. ما در این طرح در باره آرمان شهری به وسعت تاریخ خرد بشری صحبت میکنیم. جایی که معمار بجای طراحی فضا، به طراحی پلتفرمی برای خلق فضا می پردازد. و این خود حد غایی پویایی است.

آنها اظهار داشتند همانطور که ذکر شد این پروژه بر پایه تخیل و نگاهی آینده نگر شکل گرفته و از این رو اجرایی بودن در چنین فضای فکری مورد توجه نیست.


آنها در رابطه با میزان زمان صرف شده برای طرح خود اینچنین گفتند: به محض روبرو شدن با سؤال شما با پروژه درگیر شده اید حال آنکه نیاز به جلسات و تدقیق ایده هاست و در نهایت نیز باید با روش های معمارانه پروژه را ارائه کرد. پس در این موضوع ابهام وجود دارد. اما جمع بندی و ارائه کار چیزی در حدود ۲۴ ساعت به طول انجامید.

اعضای این گروه در انتها خاطرنشان کردند که معماری یک تمرین پیوسته و مداوم است. این مسابقه فرصتی بوجود می آورد تا بتوان این تمرین را به طریقی متفاوت انجام داد و به گونه ای دیگر در مورد معماری اندیشید. همانطور که در ابتدا گفتیم ما به مطالعه ظرفیت های معماری علاقه داریم و مسابقه فرصتی برای این‌ مطالعه را فراهم می کند.

‏‎

logo-samandehi