"ما تنها وظیفه داریم تا دنیا را اندکی زیباتر کنیم" این را فرشته ستایش در حاشیه برگزاری آخرین نمایشگاه خود ببان کرد. وی همچنین در ارتباط با آثار خود توضیح داد.

به گزارش گالری آنلاین، فرشته ستایش با اشاره بر موضوع نمایشگاه خود گفت: در طول دوران کاری‌ام تمایل عجیبی داشته‌ام به درهم آمیختن عناصر ناهمگون و تماشای حضور عنصری جدید، این موضوع گوشوار گوشم برای زندگی شد. تبدیل کردن، تبدیل شدن و تماشا کردن اتفاقی است که در این موضوع رخ می‌دهد.

وی در ادامه افزود: این آثار را از زمان آغاز شیوع بیماری کرونا به همراه مجموعه دیگری که در دست دارم همزمان به طور جدی شروع کردم؛ ضایعه بزرگ بشری، روزهای پر هراس، ترس، غم، تنهایی، شک و حبس. راستش را بخواهید هنرمند در درجه اول باید مخاطب درونی خودرا راضی کرده و به وجود آورد و می‌دانید شادی مسری است چنانچه اندوه. مخاطب درونی‌ام در این روزهای سیاه رنگ می‌خواست، طبیعت می‌خواست چون بسیار از لمس این‌ها دور بود.

ستایش بیان کرد: چه زمانی این تجربه چندین ساله تبدیل در زندگی نمود پیدا می‌کند؟ هنگامی که سیاهی به رنگ، هراس به هارمونی، غم به شادی و مرگ به حیات تبدیل شود. هنرمند در اثرش زیست می‌کند یا زیستگاهش را می‌آفریند و آن را به زبان و اشارات و استعارات و حس‌هایش تبیین می‌کند. من دنیای خودرا میسازم تا در آن سیر و سیاحت کنم. در این مجموعه سعی کرده‌ام موهبتی چون رنگ را یک بار دیگر تجربه کنم، فرصتی پیدا کردم تا تجربیاتم را گردگیری کنم.

او افزود: به سال‌های 70 تا 80 رفتم، به دورانی که طبیعت بی جان کار می‌کردم؛ هنگام گشودن درب جعبه خوشحال شدم که اینبارهم چیزی برای تغییر و تبدیل هست، با تجربیاتی که طی این سال‌ها اندوخته‌ام در واقع این نمایش را خوانشی مجدد از دوران طبیعت بی‌جان هایم میدانم؛ حاصل این رفت و آمدها 20 اثر شد. هرگاه نمایشی از کارهایم ترتیب می‌دهم فکر می‌کنم دفترچه‌ی یادداشت هایم را به نمایش می‌گذارم چراکه این‌ها تجسم فیزیکی لحظاتی است که بدان مشغول بوده‌ام.

این هنرمند در پاسخ به سوالی مبنی بر تحت تاثیر بودن جریان فکری خاصی، تصریح کرد: باید بگویم که تنها متاثر از یک جریان فکری بوده‌ام که من تنها وظیفه‌ای که دارم این است که دنیارا اندکی زیباتر کنم.

او در پاسخ به سوالی مبنی براینکه جستجو و کنکاش شما در یافتن معانی مورد نظرتان در این سفر به نتیجه پایانی رسیده و یا ادامه خواهد داشت؛ اظهار داشت: این دوره و دوره‌هایی که از آن گذشته‌ام زیستگاه‌های من بوده‌‌اند و در خاک هرکدام از آن‌ها ریشه‌ای دارم و می‌گذارم راه خودشان را بروند و اجازه ندارم مهر پایان بر هیچکدامشان بزنم. از سال 1371 این سیزدهمین نمایشگاه انفرادی من است که این بار به صورت آنلاین منتشر شد.

ستایش با اشاره بر چرایی برگزاری نمایشگاه آنلاین بیان کرد: قطعا منکر تفاوت تصویر اثر با خود اثر نیستم، چراکه عکس گویای ظرافت‌ها، بازیگوشی‌ها و لایه‌های پنهان کار نیست و قادر نیست تا انرژی پنهان نقاش را در اثر یا حتی حرکات فیزیکی اورا حین کار به هیچ وجه نشان دهد. از سویی دیگر شما نگاه و برخورد نزدیک با مخاطب را نخواهید داشت و این فرصت را از دست می‌دهید تا با مخاطب‌تان گپ و گفتی داشته باشید.

او ادامه داد: اما اگر از بعدی دیگر به موضوع نگاه کنیم، می‌بینیم که ما هر روز کارهایمان را به صورت آنلاین به نمایش می‌گذاریم. در فضاهای مجازی گوناگون خودرا با تصاویر کارهایمان به قضاوت می‌نشینیم؛ دوستان زیادی کارهایشان را در فراخوان‌های بین المللی و یا رویدادهای متنوعی به صورت آنلاین شرکت می‌دهند. آیا هیات داوران این رویدادها از نزدیک آثار را می‌بینند و مورد داودری قرار می‌دهند؟

این هنرمند نقاش در پایان با اشاره براینکه خریدار سه اثرش فردی است که در آمریکا زندگی می‌کند، عنوان کرد: او هرگز این کارها را از نزدیک ندیده اما با آن‌ها ارتباط برقرار کرده است. علاوه براین باتوجه بر شرایط بحرانی موجود نباید مخاطب خودرا به خطر انداخت، اگر کسی کارهای من را دنبال می‌کند به راحتی می‌تواند مرا پیدا کند. گسترش اینگونه نمایش اثر را بسیار بیشتر از نمایشگاه‌های انفرادی می‌بینم و افتخار این را داشته‌ام که در طی این نمایش با دوستان زیادی از سراسر ایران آشنا شوم.