دیپلماسی تجسمی
به قلم علی فرامرزی
رفتن ترامپ و آمدن جو بایدن -با توجه به اظهاراتش در نخستین روزهای ریاستجمهوری او- شكی باقی نگذاشته است كه رویكرد دولت امریكا درقبال ایران گفتوگو و پیشبرد دیپلماسی به جای تحریم و توبیخ است. در جهان چندوجهی و متكثر امروز امر به پیش راندن مذاكره و گفتوگو نیز همچنان چندجانبه و به بیان تجسمی كوبیستی است. بیشك استفاده از تمام امكانات گوناگون و موجود در كشور برای به ثمر رساندن حداكثر بهرهوری درمذاكرات پیشرو میتواند نشان از درایت و پختگی تصمیمگیرندگان سیاست خارجی ایرانیان را با خود داشته باشد. همچنانكه در گذشته نیز سیاستورزی نرم نشان داده است در شرایطی كه دیگر قدرتمندان تلاش میكردهاند تا چهرهای خشن و تندخو از كشوری به جهان و مردمانش معرفی كنند، عرصههای پنهان دیپلماسی همچون دیپلماسی ورزشی، هنری، فرهنگی، بشردوستانه، دوستدار طبیعت و... میتواند كاركردها و تاثیراتی به مراتب تاثیرگذارتر از دیپلماسی مستقیم متكی بر حرف و گفتوگو داشته باشد.
بیشك امروزه هر هیات دیپلماسی باتجربه و كارآزموده میداند كه چگونه بر دیپلماسی نرم مدیریت كند و آن را به پیش ببرد. لازم به گفتن است كه در این تعامل بین سیاست و فرهنگ چنانچه نزد تصمیمگیران فرهنگی هم نیت خیر و میل واقعی به پیشرفت وجود داشته باشد، این همكاری میتواند در معرفی، رشد و ارتقای فرهنگی جامعه بسیار تاثیرگذار و مغتنم باشد. خوشبختانه در عرصه هنرهای تجسمی به دلیل وجود آثار هنری بینالمللی و شناخته شده جهانی در ایران و علاقه و اشتیاقی كه درگذشته جوامع هنری و سیاسی كشورهای غربی برای به نمایش درآوردن آنها از خود نشان دادهاند، ما زمینه و برگ برنده مطمئن و كافی برای تعامل با آنان دردست داریم تا هم بتوانیم تبلیغات منفی كشورهای متخاصم را خنثی كنیم و هم دركنار آن به امر معرفی هنرهای تجسمی ایران همت بگماریم. متاسفانه كماثر بودن انجمنهای هنری در ایران و نبود NGO های فعال و تعیینكننده در چنین مقاطعی میتواند این امكان مهم را بلا استفاده كند. به عنوان یك هنرمند حوزه تجسمی امیدوارم مسوولان سپهر دیپلماسی ایران با اندیشیدن به این امكانات بالقوه و بهرهگیری درست و به موقع از این توانایی هم به مثبت كردن چهره دیپلماسی در داخل كمك و سهم خود را در توسعه فرهنگی و هنری عملی كنند و چنانكه كه گفته شد، در جهت پیشبرد خارجی وظیفه خود از این بعد كارساز، غافل نشوند.