عبدي اسبقي هنرمند عضو انجمن هنرمندان نقاش ايران که تعداد 5 اثر از کارهايش را براي نمايش به هفتمين کارنماي پژوهشي انجمن نقاشان ايران ارائه کرده است در گفتگو با خبرنگار گالري آنلاين از سبک کارهايش ميگويد:
اولين نمايشگاه انفراديام را در سال 1370 در گالري سيحون برگزار کردم و پس از آن نيز به صورت ممتد فعاليت داشتم. حاصلش هفت نمايشگاه انفرادي و بيش از صد نمايشگاه گروهي در ايران و خارج از ايران ميباشد در تمام اين سالها سبک خودم را حفظ کرده و ادامه داده ام؛ در اکثر کارهاي من هميشه نمادي از نوعي پوشش، خواه با کاغذ و روزنامه و خواه با پارچه يا چيز ديگري ديده ميشود؛ گويي که رمز و رازي در پشت اين پوششها وجود دارد. براي اين نمايشگاه 5 عدد از آثارم را که طي دو سال اخير آنها را خلق کردهام ارائه کردم. در بين اين آثار تابلويي ميبينيد که روي آن دخترِ قاجاري خلق شده است و عينکي امروزي به چشم دارد که اين اثر با نام "دختر قاجار امروزي" از سري آثار قاجاريهام در ابعاد 120 در 100 سانتي متر است.
و يا در اثر ديگرم نيز شما نمادي از خرابههاي تخت جمشيد را در دوردست با رنگهاي قهوه اي و خاکي پشت يک پرده ميبينيد؛ در زمانهاي گذشته براي اينکه رنگ روغن سريعتر خشک نشود، روي آن پارچه ميانداختند، و شايد اين تعبير را بتوان به اين اثر تعميم داد. يا به عنوان مثال در اثر ديگرم با نام "زندگي و مرگ" که ابعاد آن 130 در 100 سانتي متر است، ميتوان ظروف و ميوههاي پيچيده شده در کاغذ را نماد مرگ و آن انارِ روي زمين را نمادي از زندگي تداعي کرد.
نام اثر ديگرم هم "اجل سنگ است و آدم مثل شيشه" گذاشتهام و همانطور که مشاهده ميکنيد، بطريها در اندازهها و اشکال مختلف نمادي از انسانها هستند که هر لحظه امکان دارد اجل (که همان سنگِ کشيده شده در اثرم است) به آنها برخورد کند و از بين بروند. پنجمين اثرم هم، گُل و مرغهايي کاغذ پيچ شده را در قالبي سورئاليستي و قديمي نشان ميدهد که گويي روي يک شاخۀ زنده شده و تازه سر زدۀ آن پرندهاي امروزي نشسته است.
عبدي اسبقي برگزاري اين کارنماها را فعاليتي با نتيجه مثبت ارزيابي کرد و افزود:
اين فعاليت پژوهشي انجمن هنرمندان نقاش ايران قابل تقدير است. مهمترين نياز جامعۀ هنرهاي تجسمي ديده شدن است و پس از آن هم تأمين ماليست. نميتوان توقع داشت که انجمني که حمايت مادي و غير مادي خاصي از سوي دولت نميشود بتواند در جهت بر طرفسازي همۀ نيازهاي اعضا اقدامي موثر انجام دهد. تا همين لحظه هم انجمن به نوبۀ خودش کارهايي که از دستش بر ميآمده را انجام داده است.
وي معتقد است که اعضاي انجمن بايد در کار و مشارکت خود با انجمن جدي باشند:
متأسفانه اعضا از جديت لازم برخوردار نيستند و در گردهماييهاي انجمن شرکت نميکنند تا جاييکه در اغلب جلسات تعداد به حد نصاب نميرسد. همين حضور به هم رساندن در گردهمآييها کوچکترين کاريست که اعضا ميتوانند در حق انجمن انجام دهند و از آن حمايت کنند.