برچسب های دیوار گالری؛ کوتاه، بلند، یا اصلا دیجیتال ؟
آیا هنگام تماشای یک نمایشگاه هنری برچسب های دیوار را می خوانید؟ دوست دارید اطلاعات زیادی را در کنار اثر هنری دریافت کنید و یا بیشتر مایل هستید خود آثار هنری با شما صحبت کنند؟
به گزارش گالری آنلاین، ArtsHub در جستجوی پاسخ به این سوالات با تعدادی از متخصصان موزه های هنری تماس گرفت تا بپرسد که روندهای امروزی چیست و آیا آنها موفق ترین فرمول را پیدا کرده اند؟
چه چیزی یک برچسب دیواری خوب را می سازد؟
میراندا والاس، متصدی ارشد پروژههای نمایشگاهی بینالمللی در گالری ملی ویکتوریا ، ملبورن میگوید که گالری تصمیم اخیر خود را گرفته است تا طول برچسبهای دیواری خود را از 200 کلمه - با اصطلاحات تخصصی هنری فراوان به حدود 100 کلمه و به صورت دوستانه تر برساند.
برچسبها باید مخاطب هایی که تازه وارد عرصه هنر شده اند و پیش زمینه اطلاعاتی زیادی ندارند را در نظز بگیرد. اما همچنین نباید برچسب ها را به عنوان تنها منبع اطلاعات در نظر گرفت. والاس تاکید میکند ما اغلب یک سایت کوچک برای یک نمایشگاه و یک راهنمای صوتی داریم، بنابراین این لایههای اطلاعاتی اضافی وجود دارد.
معاون مدیر موزه چاو چاک وینگ CCWM، سیدنی دکتر پل دانلی میگوید که CCWM قطعا حداکثر طول را برای همه برچسبها دارد و افزود که طنز نیز میتواند به جذب بازدیدکنندگان کمک کند.
کیوریتورها متخصصانی هستند که اغلب در مجموعههای خود زندگی میکنند و چیزهای زیادی برای اشتراکگذاری دارند. اما شعار من این است که اگر بازدیدکنندگان بخواهند کتابی بخوانند ترجیح می دهند بنشینند!
دانلی میگوید: «نوشتن لیبلها یکی از لذتبخشترین اما سختترین بخشهای کیوریتور بودن است. تبدیل عناصر مهم به حیاتی ترین و در دسترس ترین اطلاعات، در عین جذابیت (حتی طنز!) و در حد کلمه، نیاز به تمرین دارد. یک ویرایشگر خوب همیشه تفاوت را ایجاد می کند.
مگان مونته مانند والاس و دانلی، مدیر گالری Ngununggula در استرالیا، معتقد است که برچسب های دیوار باید کوتاه باشند. او میگوید: "باید جایی برای افرادی که برچسبهای دیوار را میخوانند وجود داشته باشد تا آنچه را که خودشان به آن نگاه میکنند تفسیر کنند، اما ارائه مقدمه یا پیشنهادی برای آنچه که به آن نگاه میکنند نیز مهم است." گالری معمولاً دوست دارد صدای هنرمندان را از طریق آن بیانیهها و برچسبهای توسعه یافته منتقل کند.
مونته ادامه می دهد: «مردم تمایل دارند از فضاهای گالری عبور کنند. آنها فقط مدت زمان کوتاهی در آنجا هستند، بنابراین در حالی که ما برچسب های کوتاه تری را انتخاب می کنیم، اگر فرصتی برای اطلاعات بیشتر وجود داشته باشد، همیشه خوب است - ما دوست داریم از کدهای QR [پاسخ سریع] استفاده کنیم.'
گای ریچاردز اسمیت این مکالمه را در کارتون خود برای Artnet News (نوامبر 2022) به تصویر کشید، "اگر هنر فقط بعد از خواندن متن دیوار معنا پیدا کند همچنان خوب است ؟"
برچسب های دیجیتال و کدهای QR
،مدیر مرکز هنر آسیایی استرالیایی معاصر در سیدنی Thea-Mai Baumann ، معتقد است که برچسب های دیواری باید قابل اشتراک گذاری باشند. باید چیزی در برچسب وجود داشته باشد که اشتراک گذاری ایده را تشویق کند. به اعتقاد او متن آموزشی نصبشده کنار اثر جذابیت ندارد و اطلاعات میتواند به صورت GIF یا یک کد QR باشد.
باومن ادامه می دهد که او همچنین طرفدار کدهای QR است. این به این دلیل است که من زمان زیادی را در چین کار کرده ام و وی چت منبع عظیمی است که همه مخاطبین اطلاعات را از طریق کد QR به اشتراک می گذارند.
کدهای QR نحوه اشتراک گذاری اطلاعات در محیط گالری را تغییر داده اند.
مونت موافق است: «استفاده از کدهای QR فوق العاده است. آنها به دلیل ماهیت تعاملی یک راه بسیار عالی برای جلب مشارکت مردم و شرکت بیشتر در نمایشگاه هستند، اما این به این معنی است که مردم می توانند مقاله ای را دانلود کنند و بعداً بخوانند.'
فرکانس، طراحی و پایداری
والاس می گوید که هنگام سرپرستی نمایشگاه باغ مونه: موزه مارموتان مونه، پاریس (2013)، همکارانش در خارج از کشور گفتند که قانون کلی آنها این است که از هر سه اثر هنری، یک اثر برچسب می گیرد. ما از هر سه دو تا را انجام می دهیم، یعنی حدود 70 درصد از کارها. مخاطبان استرالیایی بسیار بیشتر از آمریکای شمالی مطالعه می کنند.
والاس میگوید پانلهای آموزشی NGV که یک نمایشگاه یا مضامین دیوار را معرفی میکنند، حدود 250 کلمه هستند و اضافه کرد که گالری طراحی برچسبهای خود را نیز تغییر داده است. آنها قبلاً واقعاً کوچک بودند، در اتاقهایی که عموماً تاریکتر بودند. امروز ما به دنبال یک اندازه امتیاز هستیم.'
پرتره 23 که در آخر هفته گذشته (جمعه 10 مارس) در گالری پرتره ملی در کانبرا افتتاح شد، ویژگیای از برچسبهای دیواری خود را ایجاد کرده است که در مقیاس و به عنوان یک عنصر گرافیکی در طراحی نمایشگاه ارائه شده است.
ساندرا بروس، مدیر نمایشگاهها و مجموعهها در گالری پرتره ملی، میگوید: «ما میخواستیم مطمئن شویم که از طراحی نمایشگاه لذت زیادی میبریم و با Portrait23 از رنگ و مقیاس برای آموزش استفاده کردهایم تا لایه دیگری را در کنار یک لایه دیگر ارائه کنیم.
بروس می گوید ما کلمه نوشته شده را روی دیوار در کنار آثار هنری داریم و برنامه ای داریم که مردم می توانند از طریق یک کد QR به آن دسترسی داشته باشند و همچنین توضیحات صوتی خواهیم داشت. ما فقط از روش های مختلف برای جذب مخاطبان خود استقبال می کنیم.
همچنین Ngununggula's Monte با فاصله گرفتن از استفاده از برچسب های دیواری در مقیاس بزرگ، می گوید که گالری مسیر پایدارتری را در پیش گرفته است. ما هرگز برچسب Corflute یا Foam Core انجام ندادهایم، معمولاً به دلیل محدودیتهای زمانی. و هنگامی که ما برچسب های چسبنده را امتحان کردیم، گران بود و آنها سقوط میکرند، بنابراین ما به استفاده از آهن ربا روی آورده ایم. این بسیار آسان است و هیچ هزینه ای ندارد و در صورت نیاز می توانید برچسب ها را تنظیم کنید. تکه های فلزی را به دیوار می چسبانیم و سپس از آهنرباها برای نگه داشتن برچسب دیوار در جای خود استفاده می کنیم. این به دلیل عدم امکان چاپ برچسب ها به موقع به وجود آمد.
نیاز به صداهای متنوع در برچسب های دیوار
دانلی در صحبت از Chau Chak، که در یک محیط دانشگاهی قرار دارد، میگوید: «موزهها با خیالی آسوده از این باور که ما فضاهای خنثی هستیم، به حرکت در آمدهاند – همیشه یک چشمانداز وجود خواهد داشت و ناگزیر برخی از نمایشگاهها سیاسیتر و قطبیتر از بقیه هستند. نکته مهم این است که تغییر فلسفی موزهها که میدانند ما نگهبان مجموعهها هستیم، نه مالک، به پذیرش دیدگاههای متعدد و ترویج صداها یا «حقایق» متفاوت کمک کرده است.
او می گوید که در CCWM آنها این مسئولیت را بسیار جدی می گیرند. «نمایش سفیران CCWM از مجموعههای بومی، هشت مورد در چهار طبقه موزه را در بر میگیرد و با صدای هر جامعهای که موارد را نشان میدهد تفسیر میشود.» او همچنین از مشاوره با بزرگان یولگو و برچسب های دو زبانه برای نمایشگاه مهم، صحبت می کند.
صدای آنها از طریق فونت بزرگتر در متن قرمز اولویت داشت و بنرهای موضوعی بزرگ نقل قول های مستقیمی را درج می کردند که به طور مناسب بر فضای نمایشگاه تسلط داشتند. او می افزاید: نمایشگاهی در برنامه ریزی با تمرکز بر شرق شناسی، ترجمه هایی به زبان عربی و با مشارکت جامعه عربی را به نمایش خواهد گذاشت.
این موضعی است که دکتر میشل استیونسون از موزههای ویکتوریا نیز تکرار کرده است: «اخیراً موزههای ویکتوریا نمایشگاهی را با همکاری یکدیگر برگزار کردند . برچسبها و نقلقولها به زبان انگلیسی و یونانی بودند.
او ادامه میدهد: معمولاً متصدی، برچسبها را برای نمایشگاههای توسعهیافته داخلی مینویسد، اما ما همچنین گاهی برای یک جامعه مینویسیم، یا در شرایط خاص با نویسندگان یا خلاقان خارجی کار میکنیم. در موزه مهاجرت، بسیاری از نمایشگاههای جدیدتر ما از صدای اول شخص زیادی استفاده کردهاند، بنابراین متصدی به جای تمام متن نمایشگاه، فقط برچسبهای مقدمه و نمای کلی موضوع را مینویسد. برای مثال، Becoming You دارای 71 داستان اول شخص مختلف به زبان خودشان است.
متصدی ارشد موزه مهاجرت، دکتر مویا مکفادزان، نتیجهگیری میکند: «به عنوان یکی از روشهای کلیدی تفسیری که موزهها استفاده میکنند، آموزش میتواند نقش مهمی در چارچوببندی موزهها به عنوان حقیقتگویان ایفا کند.
آنچه مسلم است این است که داستان سرایی در حال حاضر در موزهها و گالریها بسیار زیاد است و تقریباً همه راهها برای بهترین تعامل قابل بحث هستند.
روند کلی، برای همه متخصصان هنری که ArtsHub با آنها صحبت کرده است، این است که این تجربه برای بازدیدکنندگان سرگرم کننده و آسان باشد و دوران صداهای اقتدارگرای هولناک گذشته است.