گوئیدو رنی (4 November 1575 - 18 August 1642) از نقاشان سبک باروک ایتالیا بوده است. یکی از معروف ترین آثار این نقاش ایتالیایی سر مسیح با تاج خار است.

تصویر رنی آنچنان بیانگر و عمیق است که هر نگاهی را ناگزیر به توقف می‌کند. باید ایستاد و به این فیگور به این رنج ابدی چشم دوخت. رنگ‌های قهو ه‌ای و خاکی کالبد او را بر زمین استوار می‌کنند. و چشمان رو به آسمان او روح‌اش را به آسمان گره می‌زند. دیالیکتیکی از زمین و آسمان. بدنی که هم زمین است هم آسمان. همان فیگور دوپاره، نشانه‌ی فاصله‌ی پرناشدنی میان آسمان و زمین‌، امر زمینی و امر متعالی. بدنی دوپاره که جدایی از پدر را با رنجی طولانی و عمیق تاب می‌آورد و هر بار با تاجی از خار در میان امید و ناامیدی سوال همیشگی را تکرار می‍‌کند. سوال از پدر و پاداش. از مرگ و از جاودانگی.

نقاش تنها شانه‌ها و سر و گردن مسیح را قاب گرفته تا بر ایجاز تصویرش بیافزاید. زمینه را خالی کرده و با ایجاد هاله‌ای مقدس گرداگرد سر مسیح، هاله‌ای که گویی به درون حفره‌ای خالی کشیده می‌شود، عروج روح مسیح را به میانجی رنگ و خط ممکن ساخته است.
در نقاشی رنی چشمان مسیح به آسمان دوخته شده. فرستاده خدا تاجی از خار بر سر دارد و به آفریدگار خود در آخرین لحظه‌ها چشم دوخته است. در نگاه او آرامش و شکوهی روحانی موج می‌زند. گویی او به انتظار صدایی از آسمان سرش را بلند کرده باشد.
نقاشی رنی در هر خانه و کلیسای دورافتاده‌ای با احترام بر سینه دیوار نشسته است. و آن‌چنان خطوط رنی شگفت‌انگیز و جادویی‌اند که می‌توان در برابر آن زانو زد و گریست. به فیگور و کالبد رنج کشیده خود اندیشید و همچون چشمان مسیح امیدوار بود. امید به رستگاری به خدایی که در آسمان‌هاست.
در نگاه مسیح می‌توان ردپای تردید را جستجو کرد نگاه ناامید فرستاده در آخرین لحظه‌ها. او که سوی آسمان سر برداشت و با صدای بلند خدا را فریاد زد. خدا را به تماشای رنج‌هایش فراخواند. و با نگاهی سرگردان میان بیم و امید از آسمان صدایی نشنید. خدا سکوت کرده بود و به فریادهای مسیح پاسخ نداد. شاید او هم بر سرنوشتی چنین می‌گریست. بر فیگوری که قرن‌ها تکثیر شده و هر بار به صلیب کشیده شده است.