لای دیوارهای سفید گچی

مکاشفه ای در ادبیات، عکاسی و طراحی

"آنچه پیش روی مخاطب قرار گرفته مرزهای ادبیات، عکاسی و طراحی است. اینکه چطور یک طراح می تواند روی لبه باریک متن و عکس های یک عکاس حرکت کند، بدون لطمه زدن به دنیای این دو، فقط و فقط در امتداد آنها هستند." این را هنرمندان برگزار کننده نمایشگاه «لای دیوارهای سفید گچی» در گالری بهارین می گویند.

این نمایشگاه که شامل آثاری از هنرمندان «نیما اسکندر و علی کیانی» است تا چهارشنبه 4 خردادماه دایر خواهد بود.

در بیانیه این نمایشگاه به قلم نیما اسکندر آمده است:

عکس طراحی تا اندازه ای واژه ای جعلی به نظر می رسد زیرا روشن کننده هیچ مجموعه قابل دسته بندی نیست.
این تنوع یا واژه همچنین مرزی میان هرگونه تصویر عکاسانه یا مفهومی از طراحی قایل نیست ،اما همیشه آنچه آشنا تر است
حققیتر پنداشته میشود.
اگر عکس محصول فعل عکاسانه باشد ،اگر طراحی نتیجه روندی سنتی یا ذهنی، دست کم این برخورد عکاسانه در این مجموعه
همواره حاوی متنی مشترک از این قرار است که: من آنجا بوده ام، آنجا وجود داشت، جدا از ماجرای هرچه که از سر عکاس گذشته یا در روند شاتر خوردن که باشد، آن لحظه وجود داشت، جدای عواطفم.
در این رویکرد تصویری، عکس به شکل معلومی مانند خانواده تصویری گونه خودش، مفهومی استعلایی از
زمان را، جدا و با حضور عکاس بلعیده.
این مفهوم مستقل از خواست ما یا بیننده و دیگران است که آرزو کنیم آنجا می بودیم یا دلبستگی در ما برانگیزد یا خواست دیگری داشته باشیم.

در این برخورد، این اطمینان تصویری از وجود آن لحظه، جدای از درون مولف نیز متقاعد کننده است.

من عکس را دیدم، او را میشناسم، به او اطمینان دارم، پس هرگز درون عکس او طراحی نخواهم کرد.

این مناسبت شاید تفاوتی میان مجموعه عکس طراحی های قبلی با این مجموعه باشد.
در اطراف عکس طراحی خواهم کرد به مثابه کش آمدن آن لحظه اطمینان بخش.
طراحی ها امن نیستند، خاطر را آشفته می کنند از آن بابت که جزوی از واقعیت زمان نیست.

طراحی ها دروغ هایی هستند که آرزویشان می کنیم تا جای یک لحظه یا بعد آن بیایند، اما میدانیم ...

عکسها در میان طراحی، مستطیل تیره روشنی هستند با حصاری میان اراضی طراحی که صاحبی حقیقی یا حقوقی دارند.

در بیانیه این نمایشگاه به قلم علی کیانی نیز چنین آمده است:

آدمی سرشار از بینا متن است و هر هنرمند با لایه های پیچیده تری از این بینا متن ها زیست می کند. در این مسیر، عکاسی برایم پیش از هر چیز، همواره تعاملی ست با این بینا متن ها، تعاملی که خواسته یا ناخواسته مرا به ارجاع این متون سوق می دهد. حلقه ارتباط میان عکاسی، سینما و ادبیات برایم روز به روز گسترده تر می گردد. قابی از عکسی را که سال ها پیش گرفته ام در شعری یا در فیلمی باز می یابم با همه مختصاتش. (آنگاه از خود می پرسم) آیا من نیز در آن «زمان »چون آن شاعر و آن فیلمساز آنجا بوده ام؟ در آن متن، میان لایههای تو در توی معنا؟

در این ارجاعات زمان نیز برایم سیالیتی ناتمام پیدا می کند، سیالتی که میان متن ها و عکس هایم جاری می گردد. گاهی متنی، به قابی از فیلم ارجاع می دهد و سعی میکند دنیای عکس را نیز در این همنشینی با خود همراه نماید و گاهی به چیزی فراتر از آنچه در عکس هایم وجود دارند ارجاع می دهند. نمی دانم عکس ها نخست می آیند و سپس متن ها کنار آنها می نشینند، یا این متن ها هستند که مسیر عکاسی را مشخص می کنند، آنها شاید پیش از این، همزمان در یکدیگر هستی یافته اند.

این بار اما تجربه همنشینی متن ها و عکس هایم را با طراحی هایی پذیرفته ام که احساس، بیان و دنیای بصری آنها را در غرابتی عمیق با عکس ها و متن هایم یافته ام، گو آنکه که احساس می کنم خالق آنها نیز آنجا بوده؛ جایی میان متن ها و عکس هایم.

اکنون همه آنها چون شعری واحد به نظر می رسند؛ شعری سرشار از بینا متن ها.

هر دو هنر مند از اساتید هیئت علمی دانشگاه مارلیک نوشهر هستند و در مورد هدف برگزاری نمایشگاه بیان کردند:
هدف در اینجا ارتباط میان دیدگاه یک طراح و یک عکاس است. اینکه چطور دیدگاه دو هنرمند در دو رشته متفاوت می تواند به یکدیگر نزدیک گردد. یافتن مرزهای بیانی مشترک میان طراحی و عکاسی و ادبیات. در نهایت چه بازخوردی را این همنشینی برای مخاطب معاصر شکل می دهد.

به گفته این دو هنرمند در طول روند شکل گیری این مجموعه عکس ها و متن ها با رویکرد مشخص بینامتنی توسط عکاس شکل گرفت. سپس طراحی ها توسط طراح، متناسب با فضای عکس ها و متن ها، به آنها اضافه شد.

در این مجموعه تعداد ۱۵ اثر در ابعاد ۵۰ در ۷۰ سانتیمتر به نمایش گذاشته خواهد شد. در خصوص تکنیک و مفهوم آثار توضیح دادند:

تکنیک در واقع ترکیب عکس و طراحی در یک کادر بدون کلاژ خود عکس و گسترش طراحی به حواشی کادر عکس هست.
برای بازی با مفهوم مرز و کادر ضبط شده یا ادامه روایت شخص دیگر که اینجا طراحه به شکل مثال. این مجموعه در قالب سبک شناسی مشخصی حرکت نمیکنه. اما در این مجموعه عکس به معنای سنتی به واسطه دوربین، و طراحی به مثابه ترسیم با مداد، در ترکیب با کلاژ خارج از کادر عکاسی بارز تر هست ،مثلا گاهی ممکنه برای کنترل ترکیب از رنگ سیاه سفید هم استفاده شده باشه، اما هویت مدادی طراحی برای یادآوری امکانات مفهوم سنتی طراحی مورد تاکید بوده نه بخاطر ارزش طراحی مداد بلکه بخاطر عادت عمومی این مفهوم.

عنوان اثر نیز بر گرفته از یکی از متن هایی است که در اثر آمده. بدلیل ارتباط آن قطعه ادبی با کلیت کار، و البته ارتباط شاعرانه ای که در کلیت کار ایجاد می کند.

گالری بهارین از روز جمعه 30 اردیبهشت ماه میزبان نمایشگاه مشترک عکاسی و طراحی با عنوان‌ «لای دیوارهای سفید گچی» می شود.

علاقمندان جهت بازدید از آثار این هنرمندان می توانند در روز افتتاحیه از ساعت 16 الی 20 و روزهای عادی از ساعت 16:30 الی 19:30 به نشانی خیابان کریم خان،خیابان حافظ، نبش ورشو، پلاک ۵۰۹، طبقه اول، واحد ۳ مراجعه نمایند.

گفتنی است، زدن ماسک و رعایت کامل پروتکل های بهداشتی الزامی است.

logo-samandehi