در حاشیه برگزاری هفتمین کارنمای پژوهشی انجمن هنرمندان نقاش ایران
عبدی اسبقی در گفتگو با گالری آنلاین از سبک کارهایش میگوید:
پوششی در آثارم است که آنها را رمزآلود کرده است
عبدی اسبقی هنرمند عضو انجمن هنرمندان نقاش ایران که تعداد 5 اثر از کارهایش را برای نمایش به هفتمین کارنمای پژوهشی انجمن نقاشان ایران ارائه کرده است در گفتگو با خبرنگار گالری آنلاین از سبک کارهایش میگوید:
اولین نمایشگاه انفرادیام را در سال 1370 در گالری سیحون برگزار کردم و پس از آن نیز به صورت ممتد فعالیت داشتم. حاصلش هفت نمایشگاه انفرادی و بیش از صد نمایشگاه گروهی در ایران و خارج از ایران میباشد در تمام این سالها سبک خودم را حفظ کرده و ادامه داده ام؛ در اکثر کارهای من همیشه نمادی از نوعی پوشش، خواه با کاغذ و روزنامه و خواه با پارچه یا چیز دیگری دیده میشود؛ گویی که رمز و رازی در پشت این پوششها وجود دارد. برای این نمایشگاه 5 عدد از آثارم را که طی دو سال اخیر آنها را خلق کردهام ارائه کردم. در بین این آثار تابلویی میبینید که روی آن دخترِ قاجاری خلق شده است و عینکی امروزی به چشم دارد که این اثر با نام "دختر قاجار امروزی" از سری آثار قاجاریهام در ابعاد 120 در 100 سانتی متر است.
و یا در اثر دیگرم نیز شما نمادی از خرابههای تخت جمشید را در دوردست با رنگهای قهوه ای و خاکی پشت یک پرده میبینید؛ در زمانهای گذشته برای اینکه رنگ روغن سریعتر خشک نشود، روی آن پارچه میانداختند، و شاید این تعبیر را بتوان به این اثر تعمیم داد. یا به عنوان مثال در اثر دیگرم با نام "زندگی و مرگ" که ابعاد آن 130 در 100 سانتی متر است، میتوان ظروف و میوههای پیچیده شده در کاغذ را نماد مرگ و آن انارِ روی زمین را نمادی از زندگی تداعی کرد.
نام اثر دیگرم هم "اجل سنگ است و آدم مثل شیشه" گذاشتهام و همانطور که مشاهده میکنید، بطریها در اندازهها و اشکال مختلف نمادی از انسانها هستند که هر لحظه امکان دارد اجل (که همان سنگِ کشیده شده در اثرم است) به آنها برخورد کند و از بین بروند. پنجمین اثرم هم، گُل و مرغهایی کاغذ پیچ شده را در قالبی سورئالیستی و قدیمی نشان میدهد که گویی روی یک شاخۀ زنده شده و تازه سر زدۀ آن پرندهای امروزی نشسته است.
عبدی اسبقی برگزاری این کارنماها را فعالیتی با نتیجه مثبت ارزیابی کرد و افزود:
این فعالیت پژوهشی انجمن هنرمندان نقاش ایران قابل تقدیر است. مهمترین نیاز جامعۀ هنرهای تجسمی دیده شدن است و پس از آن هم تأمین مالیست. نمیتوان توقع داشت که انجمنی که حمایت مادی و غیر مادی خاصی از سوی دولت نمیشود بتواند در جهت بر طرفسازی همۀ نیازهای اعضا اقدامی موثر انجام دهد. تا همین لحظه هم انجمن به نوبۀ خودش کارهایی که از دستش بر میآمده را انجام داده است.
وی معتقد است که اعضای انجمن باید در کار و مشارکت خود با انجمن جدی باشند:
متأسفانه اعضا از جدیت لازم برخوردار نیستند و در گردهماییهای انجمن شرکت نمیکنند تا جاییکه در اغلب جلسات تعداد به حد نصاب نمیرسد. همین حضور به هم رساندن در گردهمآییها کوچکترین کاریست که اعضا میتوانند در حق انجمن انجام دهند و از آن حمایت کنند.