در آخرین پروژه چیهارو شیوتا با عنوان "من فردا چه کسی هستم؟"، سالن اجتماعات سابق در Kunstraum Dornbirn، اتریش، به شبکه ای از نخ های قرمز شبیه یک هزارتو تبدیل شده است.

به گزارش گالری آنلاین، چیهارو شیوتا، به‌خاطر چیدمان هایش با استفاده از نخ‌ها شناخته می‌شود، او مفاهیم انتزاعی را با اشیاء روزمره ادغام می‌کند. این چیدمان یک موجود زنده را تداعی میکند که در بالای سر بازدیدکنندگان معلق است و توسط شبکه پیچیده ای از خطوط قرمز به هم متصل شده است.

بازدیدکنندگان با قدم گذاشتن در داخل چیدمان، توسط این سازه شناور احاطه شده اند. با بررسی دقیق تر، لوله های در هم تنیده آشکار می شوند. این نصب که توسط بیش از 5000 نخ قرمز نگه داشته شده است، به نظر می رسد که به آرامی حرکت می کند، گویی مایع قرمز رنگ که نماد خون است، در مسیرهای پیچ در پیچی که حدود دو و نیم هزار متر امتداد دارند، جریان می یابد. برخی از لوله‌ها از ساختار اصلی جدا می‌شوند و از طریق پمپ‌های پزشکی به فلاسک‌های ارلن مایر متصل می‌شوند. هنرمند در مورد اثر خود میگوید: همه ما زندگی می‌کنیم، کار می‌کنیم، می‌خوابیم، عشق می‌ورزیم و رنج می‌کشیم و یک سیستم قلبی عروقی دائماً کار می‌کند. این هنرمند توضیح می دهد که با ضربان قلب حدود 70 ضربه در دقیقه، روزانه تقریباً 10000 لیتر خون به حدود 100000 کیلومتر رگ خونی پمپاژ می شود.

چیهارو شیوتا مفهوم گردش خون را می گیرد، آن را بزرگتر می کند و آن را به روشی خاص در ساختار سالن قرار می دهد. به جای قلب، پمپ ها چیزی شبیه خون را در رگ ها حرکت می دهند. گاهی اوقات، این "خون" به طور موقت از چرخه خارج می شود و قبل از اینکه با استفاده از پمپ به چرخه بازگردانده شود، در یک ظرف ذخیره می شود. این فرآیند شبیه به نحوه عملکرد دستگاه قلب-ریه در حین جراحی قلب باز است.

در نمایشگاه، نبود بدن راهی برای برجسته کردن اهمیت آگاهی ذهنی است. بدون بدن، چرخه نمی تواند وجود داشته باشد. همه چیز به هم متصل است، بنابراین اگر یک قسمت به خوبی کار نمی کند، روی بقیه تأثیر می گذارد. این ایده مربوط به درون به بیرون در سراسر آثار SHIOTA دیده می شود. درست مانند نحوه احاطه بدن ما توسط پوست و لباس، محصور در محیط اطراف، و قرار گرفتن در جهان، تصویر بزرگتر شامل مکان ما روی زمین با سایر موجودات زنده است. خون در اینجا نشان دهنده اطلاعات شخصی فرد در مورد منشاء، ملت، خانواده، سلامت و بیماری است. به طور معمول، ما نمی‌توانیم خون درون خود را ببینیم، که بسیار جذاب و گاهی ترسناک است. ما فقط زمانی آن را می بینیم که آسیب ببینیم یا در شرایط شدید.