به گزارش گالری آنلاین به نقل از عکس آنلاین / مصطفی ملکی: در میانه‌ی قرن نوزدهم ادگار آلن پو جملات درخشانی را در باب عکاسی گفت. اما دیگران در آن روزها این چنین مهربانانه به این هنر نوظهور نمی‌نگریستند.

تنها چند کاریکاتور از قرن نوزدهم باقی مانده است که نگاه بدبینانه به عکاسی و ظهورش در دنیای آن زمان را نشان می‌دهند. داگروتایپ‌ها در آن زمان نیاز به این داشتند که سوژه‌های‌شان مدت زمانی طولانی را بنشینند و منتظر بمانند تا نوردهی مناسب صورت بگیرد و عکس ظاهر شده به صورت محو نشان داده نشود. این حقیقت دردناک سوژه‌ی مناسبی برای کاریکاتوریست‌ها شد تا عکاسی آن زمان را تا جاییکه می‌توانند به استهزا بگیرند.

کاریکاتور دو قسمتی زیر در «پانچ آلماناک» به سال 1855 چاپ شد. در آن خانواده‌ای را می‌بینیم که برای یک پرتره‌ی دسته‌جمعی ژست گرفته اند اما در نهایت عکس ظاهر شده به خاطر حرکت و تکان خوردن نامشخص شده و صورت‌ها از فرم افتاده اند:

در زیر کاریکاتور دیگری را می‌بینیم که در «نیویورک ژورنال» به سال 1854 چاپ شد:

عکاسان اغلب از جاسری استفاده می‌کردند تا بتوانند سر سوژه‌ها را بی حرکت نگاه دارند آن هم در جالیکه ایشان بر روی صندلی نشسته بودند. کاریکاتوریست‌ها به این مورد هم رحم نکردند. در زیر کاریکاتوری را از «اونوقه دومیِر»، نقاش فرانسوی، را در باب همین موضوع می‌بینیم:

دومیر البته یک کاریکاتور دیگر را هم به سال 1856 کشید که در زیر آن را می‌بینیم:

ورود عکاسی بدان معنا بود که هنرمندان نقاش پرتره رقیبی جدی را برای خود شاهد بودند. کاریکاتور زیر به سال 1843 که توسط «تئودور هوزمان» کشیده شد نشان می‌دهد یک عکاس هنرمند نقاش را از امرار معاش محروم کرده است:

کاریکاتور دیگری به سال 1859 نشان می‌دهد که عکاس برای برانگیختن سوژه‌ی خود به او تصویری ناخوشایند را نشان می‌دهد:

کاریکاتور دیگری به سال 1859 آنچه که عکاسان هستند را به غرب وحشی در ایالات متحده تشبیه می‌کند: