به گزارش سرویس عکاسی گالری آنلاین به نقل از عکس آنلاین ، در سی‌ام آپریل 1945 لی میلر و همکارش دیوید شِرمن وارد اردوگاه داخائو شدند. میلر به عنوان تنها عکاسِ زنِ مستند در آنجا شروع به مستندنگاری از هر آنچه که در آنجا یافت می‌شد کرد. در خط آهنی که همان نزدیکی بود و در قطاری که توقف کرده بود هزاران جسد را یافتند و او نیز از زوایای مختلف شات‌های زیادی را از آن گرفت آن هم به عنوان یک شاهد شوکه شده که همزمان این صحنه‌ی دردناک را برای آیندگان در حال ثبت بود. او و شرمن در اردوگاه توسط بازماندگان و ازدحام آنها محاصره شدند. اما اینها باعث نشدند تا او از کاری که برایش پا به آن مکان گذاشته بود غافل شود: نگهبان‌های اردوگاه، یک دکتر اهل وین و زن کولی که تحت مراقبت او بود؛ هیچ چیز از چشمان تیزبین او پنهان نماند. همان بعدازظهر میلر و شرمن عازم مونیخ شدند؛ شهری که در آن لحظه در حال بلعیده شدن بود. شهر مونیخ در حال سقوط بود. گردان 45‌ام ایلات متحده مونیخ را اشغال کرده بود. میلر و شرمن به پرینزرِجِنتِنپلاتز، آنجا که هیتلر از اواخر دهه‌ی 20 در آن سکنی داشت، رفتند. هفته‌ها بود که حمام نکرده بودند و برای همین تصمیم گرفتند تا هر کدام عکاس دیگری شوند. عکس‌های‌ شرمن از میلر؛ گرد و خاکی که از داخوئا بر تن میلر نشسته بود و حمام هیتلر را لکه‌دار کرد نه تنها سمبلی بود از کاری که او با کل اروپا کرد بلکه تبدیل به عکس‌هایی ناب در دفتر تاریخ شدند.

موزه‌ی جنگ امپریال در نمایشگاهی که برای آثار جنگ میلر در نظر گرفته است شامل تمامی این عکس‌ها خواهد بود. اما همچنین عکس‌هایی از عکاسان دیگرِ جنگ در آن زمان نیز به نمایش در خواهند آمد که البته این عکاسان اکثراً گمنام هستند و بعضی از آثار ایشان از هفتاد سال پیش تا کنون اولین بار است که بر روی دیوارهای یک نمایشگاه نقش می‌بندند.

تجربیات جنگ میلر همان‌هایی است که دیگر زنان نیز داشته‌اند: جنگ باعث شد تا او به ناگاه خود را آزاد کند و اجازه دهد تا پتانسیل حقیقی‌اش برای اولین بار تراوش کند. علاوه بر عکس‌هایی که به عنوان عکاس وُگ در لندن می‌گرفت، اتفاقاتی همچون بمبارانِ نازی‌ها(که در تاریخ با نام The Blitz شناخته می‌شود)، آزادی پاریس، حرکت پناهندگان در اروپا را نیز پوشش داد. اما میلر همچنان رنج می‌کشید و در عذاب بود از آنچه که اکنون نامش را اختلال استرسی پس از ضایعه‌ی روانی گذاشته‌اند. میلر در زمان کودکی مورد تجاوز قرار گرفته بود. اثرش هیچگاه او را رها نکرد و در نهایت هم به این آگاه شد که هیچگاه نخواهد توانست رنگ آرامش را ببیند. او تا زمان مرگش به سال 1977 برای رهایی از این ناآرامی درونی رو به مشروبات الکلی آورد و در نهایت بر اثر آثار بلند مدت افسردگی جانش را از دست داد. ‌