" ریشه ها همیشه در فرهنگ ما به معنای اصالت است و او سعی کرده بود با تکیه به توانایی هایی که بدست آورده بود به سراغ ریشه ها برود و مدتی ژانر کاریش را به این موضوع اختصاص داده بود" این را حسن حامدی در گفتگو با خبرنگار گالری آنلاین به مناسبت زادروز نیما پتگر میگوید. در ادامه خوانندۀ این گفتگو باشید:

نیما در خانواده‌ای هنرمند متولد شد و از کودکی نزد پدر و عمویش که از نقاشان برجستۀ کشور بودند تحت آموزش قرار گرفت و همین امر سبب شده بود بتواند نقاشی را در خود هضم کند، اما فراگیری نقاشی تا آن سطح برایش کافی نبود و برای ادامۀ تحصیل به ایتالیا رفت؛ و پس از آنکه متوجه شد که هنر مدرن اروپا نیز چندان اغنایش نمی‌کند به هنر شرق پناه آورد.

از آن زمان به بعد با جمع بندی آنچه کسب کرده بود به چیزی رسید که کارهای خودش را شاخص میکرد. به این معنا که به سراغ مفاهیم غنی در فرهنگ خودمان میرفت که غالب تجسمی به خود نگرفته بودند. به عنوان مثال سراغ ریشه ها رفت، ریشه ها همیشه در فرهنگ ما به معنای اصالت است و او سعی کرده بود با تکیه به توانایی هایی که بدست آورده بود به سراغ ریشه ها برود و مدتی ژانر کاریش را به این موضوع اختصاص داده بود و به طراحی و نقاشی از ریشه ها پرداخت.

در یک دوره از کارهایش نیز به "تاج"ها پرداخته بود که پس از انقلاب بر اساس با بی اعتباری تاج یک سلسله نقاشی کشید که به نظرم آنها هم از کارهای شاخص وی است.

حامدی در ادامه ضمن اشاره بر اینکه"نیما پتگر به دلیل انزوایی که داشت بیشتر از معلمی در آثارش مطرح شده بود" افزود:

به نظرم هنر معاصر ما به درک خوبی از آثار نیما نرسیده است، او هنرمندی است که تعمق و تأمل دارد و هر نقاشی که آثار او را بررسی کند، دستش پر خواهد شد و ایده خواهد گرفت.اما متاسفانه کارهای نیما هنوز به آن صورت انتشار پیدا نکرده، البته کتابی از آثار ایشان از طرف موزه هنر های معاصر تهران در دست انتشار است، هر چند کارهای نیما را باید از نزدیک دید و به دقایق کار آشنا شد.

نیما کسی بود که توانست "توانایی" و "حس" را به خوبی در کارهایش به نمایش درآورد. شاخصۀ کاری دیگر او این بود که در هنرش صرفاً به نقاشی تکیه نداشت و سینما و ادبیات را نیز در خودش هضم کرده بود و از نتیجه آن آثار خود را در غلب طراحی و نقاشی خلق می کرد و این موضوع باعث می‌شد تا کارهایش حالتی شاعرانه پیدا کنند.