نمایشگاهی از آثار دیده نشده علی روح الامینی به کیوریتوری مونا خوش اقبال از روز جمعه ۲۹ دی ماه در گالری کاما برپا می شود.

علی روح الامینی متولد 1340 و کارشناس علوم زیستی ورزش و کارشناسی ارشد فیزیولوژی کاربردی ورزشی است. وی نقاش خودآموخته است و در مورد مجموعه آثار اخیرش توضیح میدهد: این مجموعه جزو ارکان اصلی یک رمان است که نهایت تا 3 سال آینده آماده چاپ خواهد بود. اولین جرقه این ایده در سال 1365 در ذهن من زده شد و طراحی ها در سال 1390 و نقاشی ها در سال 1395 خلق شده اند.

البته من درسال 1384کتابی به نام "شورافزای" توسط انتشارات اختران (نشر تات) در فلسفه به زبانی کلاسیک و شعر گونه چاپ کردم که جزو زیر مجله های این رمان است. از شروع این مجموعه تا کنون حدو 38 سال می‌گذرد تا چاپ کامل رمان احتمالا حدود 40 الی 41 سال طول خواهد کشید؛ که البته در این مدت من درگیری فکری برای بدست آوردن این سبک و سیاق در طراحی و در نقاشی داشته ام نه درگیری فیزیکی برای ساخت آثار. این کارها با سرعت ساخته می‌شوند اما تمرکز بالایی را برای ساخت می طلبند.

در این مجموعه 50 اثر این هنرمند در ابعاد دفتر طراحی با تکنیک مداد روی کاغذ و چند اثر چند لته نقاشیها رنگ روغن روی بوم به نمایش در آمده است. عنوان این مجموعه مجموعه و رمان "رویاهای مستند" است. هنرمند در خصوص عنوان بیان میکند: این نام رمانی است که منتشر خواهد شد و شامل اسناد، تصاویر نقاشی و حتی احتمالا عکس، مرتبط به قهرمانان رمان خواهد بود. در حقیقت کل این آثار توسط نویسنده داستان خلق شده است.

من آگاهانه برای آفرینش این آثار نگاه به هیچ سبکی نداشته‌ام و این سبک کاملا شخصی است، اما بشکل ناخود آگاه تحت تاثیر اکثر مدرنیست های ایران و جهان بوده ام. اما تمام تلاش من این بوده که سبکی شخصی را پایه گذاری کنم اما تا چه مقدار و چه اندازه موفق بوده ام منتقدان باید بگویند.

وی در ادامه توضیح داد: بیشتر تحت تاثیر خلق و خوی نقاشان بوده ام تا به خود آثار، کنکاشگری را از پیکاسو، شوریدگی را از ونگوک، مستی و بیخودی در حین کار را از میکلانژ، دلدادگی به هنر ژرف را از پل کله، غرق شدن در جادوی خط و خطوط منحنی و صاف را از کاندینسکی، رهایی وبیخیالی را از گوگن، بی‌نیازی از جهان اطراف را از کمال الملک، اعتماد به نفس و یگانگی با هنر را از خانم ایران درودی، ایرانیت را از پرویز کلانتری و خط نقاشی را کلا از خط ایرانی و... آموخته ام.

اما زمانی که بیاد نقاشی خواسته ام اثری خلق کنم تحت تاثیر آن نقاش آن اثر را خلق کرده ام مانند اثر چهار گانه "بیاد ایران درودی" اثر دو گانه بیاد "وازارلی"و دوگانه بیاد دومیه تابلوی "بیاد کمال الملک"، اما سعی کرده ام سبک وسیاق خود را داشته باشم.

این هنرمند در مورد کنکاش درونی خود در مسیر هنری می گوید: از کودکی من یک نقاش و مجسمه ساز ذاتی بودم. برایم راحت بود نقاشی و مجسمه سازی،اما بطور جدی از سال 1365 از 25 سالگی بطور جدی جستجوگر راهی در ادبیات و نقاشی بودم.

من در طراحی راه خودم را پیدا کرده‌ام اگر چه این مسیر ادامه دارد هیچ نکته گنگی در طراحی ندارم. اما در نقاشی و نوشتن این اعتماد بنفس را ندارم و فکر میکنم با استعدادی که در خودم میبینم رسیدن به آن نقطه مورد نظرم تقریبا غیر ممکن است اما فقط کورسوی امیدی هست.

در پایان این مردم و جامعه است که جایگاه یک نقاش، طراح، نویسنده و شاعر را تعیین میکند.

نظر هر هنرمندی نسبت به اثر یا آثار خود معمولا ناخود آگاه غلو آمیز است، یا خود را پایین تر از حدی که هست تصور می‌کند یا بالاتر. البته در عین حال نزدیکترین فرد به هنر یا یک اثر هنری خود هنرمند است. هرچند به نظر می‌آید دچار تناقض شده ام اما این قضیه توصیف و نشست مفصلی را می‌طلبد که در این مختصر نمیگنجد.

نمایش آثار این هنرمند تا 8 بهمن ماه ادامه خواهد داشت و علاقمندان جهت بازدید می توانند از ساعت ۱۴ الی ۲۰ به نشانی گالری کاما واقع در تهران، بلوار نلسون ماندلا (جردن سابق)، خیابان دیدار شمالی، کوچه کیش شرقی، پلاک ۲۰ مراجعه نمایند.