به گزارش سرویس معماری گالری آنلاین چه می شود که شهرهای که ما امروز طراحی کردیم, در واقع یوتوپیای فوتوریستی برای واژه ی مدرن نیستند. بلکه یخچال های مادی شکننده در دیستوپیای آینده ی ما هستند. در اینجا ما در حال نمایش بررسی معمارانه ی گرافیکی خیره کننده الی کلر به وسیله ی کولاژ در خلق یک دیستوپیا می باشیم.

الی کلر تل آویو را به مثابه تلاطمی کامل در نظر گرفته است, جایی که فرهنگ شهری زنده به آرامی در حال از دست دادن کرکتر خود می باشد؛ یک قربانی از جهان مدرن. این را می توان در سرتاسر جهان تماماً مدرن دید. جایی که شهرها و ساختمان هایی که در آن زندگی می کنیم حس مکان خود را از دست داده اند. صفحه نمایش شیشه ای تلفن شما و درخشش ساختمان های مدرن, ما را به نگرشی افراطی به سمت دنیا متمرکز کرده است. ساختمان های ما در حال از دست دادن هویت فرهنگی ما هستند.

این اثر بازگوی حد اعلی پنجمین سال دوره ی لیسانس یک دانشجوی فارغ التحصیل است. که یک نگاه دیستوپیایی با کولاژهای گرافیکی و مدل های مفهومی از جهانی که به سمت آینده می رود, ارائه می کند. این اثر نسبتاً بافت گرا نیست, و از این رو بازنمودی در طبیعت و تا حدی انتزاعی می باشد. گرچه بخش بزرگتر تولید به شهر تل آویو اختصاص یافته است.

تل آویو اوج فرهنگ و برنامه ریزی شهری اسرائیل و نمادی از انحطاط آن می باشد. شهر مرتعش است و برای کمال برنامه ریزی شده است. وسایل نقلیه و پارکینگ بر خیابان ها غالب هستند. انعکاس پرزرق و برق نورهای ساختگی برج های براق در همه جا پراکنده شدند, و ساکنانش را به خود خیره می کند. مردم این شهر در صفحه نمایشی سیاه در خانه هایشان, اداره هایشان خیره شدند, و از محیط اطراف خود آگاه نیستند.

این اثر به مکانی نمادین در تل آویو می پردازد, و همه ی دستاوردهای معمارانه, مالی و فرهنگی گذشته و اشتباهات حال حاضر را نمادسازی کرده است. و از میدان بزرگ شهر توسط جاده ها, مراکز خرید بلند مرتبه و ترمینال های حمل و نقل و از طریق یک بلوار که از جهت غرب به شمال کشیده شده, مشخص شده است. و برخی از شاخص های تاریخی بلند ترین و پایین ترین سطح شهر را نگاه داشته است.

سایت اصلی این دیستوپیا بلوار روچیلد با تئاتری در حاشیه ی آن, درخت ها و آپارتمان های لوکس در هسته , اداره و برج های مسکونی بلند مرتبه ی آن یا ساختمان های تاریخی در حال تخریب است. بلوار بازنمودی برای چیزهای خوب و بد در فرهنگ مدرن شهری ما از طریق باز تصور آن در خرابه ها می باشد.. در اینجا فرصت یک چشم انداز جدید در معماری و نقش ما به عنوان معمار, در جهانی که به آرامی در حال رشد است, اما مطمئناً قابل سکنی می باشد, فراهم آمده است.